195. Pięć minut na stare dobre refleksje

   Minął miesiąc. To był miesiąc pełen wielu trudnych przemyśleń, miesiąc na pogodzenie się z rzeczywistością i dojście do siebie. Ten czas Dastan spędził w domu Rosie i Emmetta by tam odnaleźć spokój i móc spotkać się z nowymi realiami. By mu w tym pomóc Carlisle sprowadził Ben'a. Jego zdolność manipulowania żywiołami była przydatna kiedy należało ukoić Dastana.  Płomienistowłose dziewczynki natomiast zamieszkały u Esme i Carlisle'a. Wędrowne wampiry wciąż poszukiwały intruza i nie mogły wpaść na jego dokładniejszy trop. Aveline i Embry znów postanowili wstrzymać przygotowania do ślubu, ze względu na żałobę po Lily, a pierwsze urodziny, które obchodziła Effy również przebiegły bardzo skromnie. Dziewczynka wyglądała już na około 8 lat i głupio było nam celebrować jej  urodziny widząc jak dojrzale wygląda, a mi ciężko było uwierzyć że minął już rok od kiedy przyszła na świat.

194. Tak wygląda bezdenna rozpacz

   Nie jestem pewna co dzieje się potem. Widzę ludzi biegających wkoło mnie. Słyszę ich głosy. Czuję dotyk. Nagle znajduję się w starym pokoju Edwarda u Cullenów. Nie wiem co się stało, ale obok na podłodze widzę roztrzaskaną lampę, kanapa na której siedzę jest poszarpana a płyty połamane i obrócone w drobny proch. Mam świadomość, że w pokoju obok Carlisle walczy o życie Lily, które i tak jest już przesądzone, a piętro niżej siedzą wszyscy jej przyjaciele i rodzina, chociaż tak naprawdę wolałabym o tym nie myśleć. Podchodzę do drzwi i próbuje je otworzyć, ale nie współpracują, najwyraźniej ktoś zamknął je od zewnątrz. Dostrzegam postać w kącie pokoju. To Dastan. Siedzi skulony, szepcząc pod nosem i trzymając się za głowę. Niewiele myśląc siadam obok niego na podłodze. Nie mam pojęcia jak długo tak siedzimy, może 5 minut, może cały dzień. W końcu drzwi otwierają się i staje w nich Alice. Oczy ma wilgotne, drżą jej dłonie.
-P r z y k r o   m i.-szepcze tylko

193. Pięć serc

   Gdy tak biegniesz, a od tego czy zdążysz na czas zależy życie drogiej ci osoby, nie myślisz o bólu ani zmęczeniu. Myślisz tylko o tej osobie. To wyścig z czasem. A czas jest okrutny i nie uznaje pomyłek. Wystarczy chwila, ułamek sekundy, jeden błąd, a wszystko może lec w gruzach, bo w takiej chwili ważą się losy więcej niż jednego życia. I najgorsza jest właśnie ta świadomość, że można się spóźnić. Kiedy metr za metrem przemierzałam las, w myślach przywołując tylko obraz Lily, Ciri oraz Bree gdzieś w głębi umysłu, wiedziałam, że jest już za późno. Zapach intruzów wyczułam już w połowie drogi do La Push, bez trudu trafiłam więc na plażę. Nie zatrzymując się ani na chwilę z głośnym hukiem wpadłam do domku. Dziewczynki drżały ze strachu w kącie, podczas gdy ich matka, szczerząc złowrogo kły, próbowała stawić czoło piątce przeciwników. Z jej ramienia i głowy sączyła się szkarłatna krew, a jej wzrok z każdą chwilą stawał się coraz bardziej mglisty i nieobecny. Niewiele myśląc rzuciłam się i z impetem powaliłam szykującą się do kolejnego ataku Mystic na podłogę. W tej samej chwili usłyszałam trzaśnięcie drzwi i obok mnie zmaterializowali się Jacob oraz Edward, z powagą na twarzach starający się opanować intruzów. Chwilę potem znikąd pojawiła się także Esme i Dastan. Chłopak zbladł raptownie i padł na kolana obok swojej nieprzytomnej żony, a Esme doskoczyła do Ciri i Bree i natychmiast się nimi zajęła. Lily leżała na podłodze, oddychając ciężko, wręcz rzęząc. Dastan pocałował ją w czoło, po czym powoli wstał i odwrócił się do obcych. Jeszcze nigdy go takiego nie widziałam. Oczy płonęły złością, ręce drżały, a kły złowrogo lśniły. Nagle wszystko zaczęło dziać się za szybko. Dastan rzucił się w kierunku wrogów. Edward próbuje oderwać go od Glena. Powieki Lily powoli opadają, a ja spośród odgłosów walki słyszę bicie serc 5 osób: mojego własnego, jej córek, męża. W tym momencie nie słyszę już niczego innego.